Idzie
jesień a razem z nią wiele infekcji. Chciałbym opisać kilka ziół które można
stosować jako naturalne antybiotyki.
Ziołowe
antybiotyki są od dawna stosowane przez zielarzy mogą one łatwo zwalczyć
przeziębienia lub grypy. Jak się okazuje naturalne antybiotyki są bardzo
skuteczne i mimo tego że co roku wirusy mutują i stają się odporne na
syntetyczne antybiotyki, to naturalne są nadal skuteczne, ale to właśnie jest
mądrość natury, której nigdy nie zrozumiemy.
Na
początek kilka podstawowych informacji, a następnie opisze kilka ziół i ich
zastosowanie.
Uwaga: Nie wszystkie bakterie są szkodliwe - wiele z nich jest niezbędna dla naszego zdrowia i dobrego samopoczucia. Zawsze należy zachować ostrożność przy użyciu ziołowych antybiotyków, tak jak w przypadku farmaceutycznych antybiotyków.
Co to jest antybiotyk?
Antybiotyki, jest to grupa leków mających zdolność
niszczenia bakterii lub hamowania ich wzrostu. Antybiotyki nie działają (lub
działają w znikomy sposób) na zdrowe komórki organizmu. Początkowo otrzymywane
były z hodowli gł. grzybów czy bakterii, obecnie wiele z nich wytwarza się
sztucznie.
Jak bakterie stają się oporne na
antybiotyki?
Odporność
na antybiotyki jest cechą genetyczną, tak jak brązowe włosy i zielone oczy, ale
w przeciwieństwie do tych cech, odporność bakterii na antybiotyki przenosi się
bardzo szybko od jednej bakterii na drugą. W jakiś sposób (i jak rozumiem,
naukowcy wciąż próbują to rozgryźć) bakterie komunikują się ze sobą i to bardzo
szybko, a dzięki tej komunikacji są w stanie przenieść pewne cechy przetrwania
czyli uodparniają się na antybiotyki.
Czym ziołowe antybiotyki różni się od
farmaceutycznych antybiotyków?
Wiele antybiotyków
farmaceutycznych są związkami jedno chemicznymi - penicyliny jest penicylina,
tetracykliny jest tetracyklina i tak dalej. To sprawia, że bakterie łatwiej
przystosowują się i uodparniają na działanie danego antybiotyku. W
przeciwieństwie do tego, zioła są znacznie bardziej skomplikowane. Czosnek
zawiera ponad 33 związków siarki, 17 aminokwasów i tuzin innych związków. Krwawnik
ma ponad 120 zidentyfikowanych związków. Jak widać w roślinach, związków jest o
wiele więcej niż jeden. Suma tych związków współpracuje ze sobą, co powoduje
większą skuteczność działania ziół.
Top 10 Antybiotykowych Ziół
To tylko niektóre z naturalny antybiotyków, które możemy stosować w nadchodzącym czasie.
·
Aloes
·
Echinacea
·
Eukaliptus
·
Czosnek
·
Imbir
·
Grapefruit
Seed Extract
·
Jałowiec
·
Lukrecja
·
Szałwia
·
Piołun
Aloes, Biostymina, Extractum Aloe.
Składniki: antraglikozydy -
aloina -5-40%, aloinozydy A i B, aloe-emodyna - 1%, polisacharydy, białka,
aminokwasy, żywice. Zagęszczony sok z aloesu nosi nazwę alony.
Działanie: pozajelitowo -
zwiększa liczbę limfocytów B i syntezę przeciwciał. Po podaniu doustnym:
odżywcze, tonizujące, żółciopędne, żółciotwórcze, pobudzające trawienie. Alona
w małych dawkach (do 50 mg) działa pobudzająco na wydzielanie soków
trawiennych, pobudza apetyt, przyśpiesza trawienie. W większych dawkach
(300-1000 mg) działa przyczyszczająco (w ciągu 9-12 godzin od podania). Wzmaga
ukrwienie narządów jamy brzusznej i miednicy, przez co nie jest zalecany dla
kobiet w ciąży i podczas menstruacji. Sok aloesowy wykazuje działanie
bakteribójcze. Likwiduje przebarwienia, wypryski i wysięki skórne. Działa
wygładzająco na przerosłe blizny.
Wskazania: stany zapalne układu
oddechowego, niedobór Ig, stany zapalne w obrębie gałki ocznej, zapalenie
przydatków, przewlekłe choroby skórne, rekonwalescencja.
Preparaty aloesowe stosuje się doustnie, na skórę i
pozajelitowo. W leczeniu trądzików i niedoborów odpornościowych zaleca się
preparaty pozajelitowe, a nie doustne. Enzymy przewodu pokarmowego
unieczynniają (trawią) składniki immunopotencjalizujące.
Miejscowo zastosowane preparaty aloesu (maście, żele,
roztwory, nalewki) działają odkażająco, przeciwzapalnie i ściągająco. Pobudzają
regeneracje naskórka i ziarninowanie tkanki łącznej właściwej. Dzięki temu
przyśpieszają gojenie krostek i grudek oraz ran powstajacych podczas wyduszania
zaskórników i pryszczy. Najefektywniej działa świeży sok aloesowy i wodne
wyciągi z aloesu. Wyciągi alkoholowe nie przynoszą tak dobrych efektów, bowiem
alkohol niszczy białkowe biostymulatory i enzymy.
Pozajelitowo zalecam Biostyminę lub Extractum Aloe
(ampułki) - domięśniowo 1 ampułka 1 raz w tygodniu, przez 10-15 tygodni. Po
miesięcznej przerwie kurację warto powtórzyć. Terapia aloesowa domięsniowa
uodparnia organizm na infekcje, regeneruje i wzmacnia go ogólnie. Przyśpiesza
wyleczenie wielu przewlekłych chorób skóry, oczu, układu rozrodczego i
oddechowego (stany zapalne, zakażenia). Extractum Aloe w ampułkach jest
produkowany w wielu krajach Europy, u nas popularne są produkty ukraińskie i
rosyjskie. Biostymina została opracowana przez prof. J. Muszyńskiego. W dawnym
ZSRR Extractum Aloe był produkowany wg metody Fiłatowa.
Ampułkowe preparaty aloesowe można stosować na skórę do
smarowania zmian chorobowych lub całej skóry twarzy i szyi.
W lecznictwie wykorzystywane są głównie 3 gatunki
jeżówki: jeżówka (rotacznica) purpurowa Echinacea purpurea Moench, jeżówka
wąskolistna Echinacea angustifolia De Candolle (Brauneria angustifolia Heller)
i jeżówka blada Echinacea pallida Nutt. (Brauneria pallida Heller).
Rodzaj Echinacea należy do rodziny złożonych Compositae
(Asteraceae) i rzędu astrowców (Asterales). Jeżówki, czyli rotacznice, albo
czesłoty pochodzą z Ameryki Północnej. Dla celów leczniczych są uprawiane w Europie
i w Azji.
Jeżówki są wykorzystywane od dawna (od ok. 400 lat) w
ziołolecznictwie ludowym przez Indian (Siuksowie, Dakoci) do leczenia
krwawiących, trudno gojących (sączących się) i zakażonych ran, błonicy, kiły,
szkarlatyny, malarii i wielu innych chorób objawiających się gorączką.
Od 1902 roku jeżówki zaczęto stosować do wytwarzania
leków homeopatycznych. Na początku XX wieku zwrócono także uwagę na
immunostymulujące właściwości wyciągów z jeżówki. W 1910 roku zaobserwowano, że
jeżówka zwiększa liczbę białych ciałek krwi.
Największą popularność - jako środek uodporniający i
regenerujący organizm - jeżówka zyskała w latach dwudziestych i trzydziestych
XX wieku w Niemczech, Anglii, Francji i w Stanach Zjednoczonych. Po
wprowadzeniu do lecznictwa sulfonamidów i antybiotyków znaczenie jeżówki
poważnie zmalało i zostało ograniczone raczej do ziołolecznictwa ludowego. W
sposób naukowy jeżówką zainteresowano się ponownie w latach siedemdziesiątych
XX wieku.
W Polsce jeżówka zyskała popularność dopiero na początku
lat dziewięćdziesiątych XX wieku.
Surowiec farmaceutyczny
W lecznictwie stosuje się wyciągi alkoholowe, olejowe i
wodne (Extractum Echinaceae) z korzenia i ziela jeżówki – Radix et Herba
Echinaceae. W Niemczech i w Szwajcarii produkowanych jest około 200
nowoczesnych preparatów zawierających ekstrakt z jeżówki. W Polsce zostało
zarejestrowanych około 15 preparatów jeżówkowych.
Działanie farmakologiczne
Ekstrakt z jeżówki przyśpiesza przemianę materii, działa
immunostymulująco, przeciwbakteryjnie, przeciwwirusowo, przeciwgrzybiczo,
przeciwbólowo, rozkurczowo, żółciotwórczo, żółciopędnie, napotnie,
przeciwgorączkowo, przeciwzapalnie, przeciwwysiękowo; pobudza wydzielanie soku
żołądkowego, trzustkowego i jelitowego; stymuluje procesy regeneracyjne. Hamuje
aktywność hialuronidazy, chroniąc przed degradacją połączenia międzykomórkowe,
błony komórkowe oraz strukturę proteoglikanów i kolagenu. Będąc inhibitorem
hialuronidazy uniemożliwia penetrowanie tkanek przez drobnoustroje patogenne.
Pobudza fagocytozę makrofagów i granulocytów, wzmaga liczbę i aktywność
limfocytów grasicozależnych T i limfocytów NK (Natural Killer). Zwiększa
wydzielanie interferonu. Flawonoidy i niektóre glikozydy fenolowe zawarte w
jeżówce hamują wydzielanie histaminy, leukotrienów i prostaglandyn, tłumiąc
procesy zapalne i wysiękowe oraz im zapobiegając; jednakże efekt ten zależy od
stosunków ilościowych poszczególnych składników i wypadkowej ich działania.
Pobudza chondroblasty, osteoblasty, fibroblasty do syntezy włókienek
kolagenowych i elastynowych. Pobudza czynność keratynocytów i komórek
Langerhansa tkanki nabłonkowej. Komórki Langerhansa prezentują antygeny
limfocytom i wydzielają cytokiny. Preparaty z jeżówki zwiększają więc odporność
ogólną oraz miejscową. Echinakozyd jest fitoncydem, czyli substancją o
działaniu bakteriostatycznym. 6 mg echinakozydu odpowiada sile 1 jednostki
penicyliny. Szczególnie wrażliwe na jeżówkę są gronkowce i paciorkowce.
Jeżówka zawiera składniki będące naturalnymi
„wymiataczami” wolnych rodników i nadtlenków. Dzięki temu chroni białka i kwasy
nukleinowe przed uszkodzeniem (np. mutacjami). Zatem stabilizuje strukturę
polimerów białkowych i glikoproteinowych. Działanie ochronne i regeneracyjne
jeżówki dla białek i preteoglikanów tkankowych zostało wykorzystane w
kosmetologii i dermatologii.
Przeciwwskazania
Jeżówki nie należy podawać równocześnie z lekami
immunosupresyjnymi, w tym także z glikokortykosteroidami. Odradzam także
podawanie preparatów z jeżówki kobietom ciężarnym. Teoretycznie jeżówka może
spowodować wytłumienie tolerancji immunologicznej dla płodu i tym samym
wyzwolić niewskazane procesy agresji immunologicznej w stosunku do płodu.
Preparatów jeżówki nie powinny zażywać osoby cierpiące na choroby autoimmunologiczne
oraz w przebiegu, których występują procesy autoagresji immunologicznej. Nie
podawać chorym na białaczkę i AIDS. Nieliczni ludzie wykazują uczulenie na
składniki jeżówki, co objawia się opuchnięciem twarzy, świądem, rumieniem,
pokrzywką skórną i podrażnieniem nerek.
Wskazania
Preparaty z jeżówki są stosowane w leczeniu chorób
wirusowych (np. grypa, przeziębienie, opryszczka, odra, ospa, półpasiec,
różyczka), chorób bakteryjnych (np. angina, płonica, błonica, róża, zakażenia
mieszane układu oddechowego, zatok obocznych nosa i układu pokarmowego,
trądzik, czyraczność, choroby weneryczne) i chorób grzybiczych (np. kandydozy,
kryptokokozy skórne i układowe). Jeżówka zalecana jest w terapii uzupełniającej
chorób pasożytniczych. Ponadto jako środek wzmagający odporność organizmu na
choroby i do leczenia trudno gojących się ran, oparzeń, odmrożeń, odleżyn i
owrzodzeń. Preparaty galenowe z jeżówki są skuteczne w leczeniu i w
profilaktyce dyskinez dróg żółciowych, zaburzeń trawiennych, niektórych
alergii, zapalenia dziąseł, przewlekłych stanów zapalnych układu rozrodczego i
moczowego.
Preparaty i stosowanie
W ziołolecznictwie ludowym wykorzystuje się nalewkę,
macerat, sok, maść, napar z ziela lub korzenia jeżówki. Spośród wymienionych
gatunków, najmniejszą aktywność wykazuje jeżówka blada. Nalewkę z jeżówki
Tinctura Echinaceae można sporządzić zalewając rozdrobniony suchy korzeń lub
ziele alkoholem 40-50% w proporcji 100 g masy roślinnej na 500 ml
rozpuszczalnika. Bardziej stężony alkohol niszczy wiele czynnych składników
jeżówki. Surowiec należy wytrawiać 7 dni, po czym przefiltrować i przechowywać
w ciemnym chłodnym miejscu. Tak sporządzoną nalewkę należy zażywać 2-3 razy dz.
po 5 ml. Profilaktycznie nalewkę przyjmuje się 3 razy w tygodniu po 5 ml.
Macerat Maceratio Echinaceae z jeżówki sporządza się zalewając 1 cz. zmielonych
świeżych korzeni lub ziela jeżówki 3 cz. przegotowanej wody. Wytrawianie wodą
powinno trwać około 6 godzin, po czym wyciąg poddaje się filtrowaniu. Macerat
jest preparatem nietrwałym, który trzeba przechowywać w lodówce, maksymalnie
przez 3 dni. Macerat dawkuje się 3 razy dz. po 100 ml; warto go osłodzić miodem
tuż przed zażyciem. Zalecany jest w chorobach przeziębieniowych i skórnych.
Napar Infusum Echinaceae przygotowuje się z suchego rozdrobnionego ziela lub
korzenia: 1 łyżkę suszu zalać 200 ml wrzącej wody; odstawić na 20 minut;
przecedzić. Zażywać 2-3 razy dz. po 100-200 ml. Napar warto osłodzić miodem.
Odwar z jeżówki nie jest polecany z powodu dużej wrażliwości składników
czynnych na dłuższe podgrzewanie. Maści z jeżówki Unguentum Echinaceae
zawierają ekstrakt (1 cz. surowca roślinnego na 1 cz. rozpuszczalnika), sok lub
starannie utarte świeże ziele (albo korzeń) jeżówki w podłożu tłuszczowym
(tłuszcz zwierzęcy). Zawartość jeżówki w maści tradycyjnej wynosi 15-20%.
Przemysł farmaceutyczny dostarczył nowoczesne i wygodne w
użyciu preparaty z jeżówki: tabletki, kapsułki, krople, syropy, maści, żele na
skórę i błony śluzowe. Niektóre preparaty płynne z jeżówki oparte na są wyciągu
glicerynowo-etanolowym z surowca lub są roztworem zagęszczonego, albo suchego
ekstraktu w tej mieszance rozpuszczalników. Kapsułki i tabletki zawierają suchy
ekstrakt, sproszkowane ziele lub korzeń jeżówki. Dawki sproszkowanej rośliny
(proszek w kapsułkach lub tabletkowany) wynosi 500-2000 mg 2-3 razy dz. Dawki
ekstraktu suchego z jeżówki wynoszą 200 mg 3 razy dz. Zawartość ekstraktu z
jeżówki w maściach i kremach fabrycznych wynosi 5-10%. Przemysł kosmetyczny
dostarcza kremy, toniki, mleczka i serum zawierające ekstrakty z jeżówki.Preparaty
z jeżówki trzeba stosować regularnie i przez dłuższy czas. Efekty lecznicze są
widoczne po około 3-4 tygodniach. Po miesięcznej kuracji polecane jest
zrobienie 14 dniowej przerwy w przyjmowaniu jeżówki.
CDN...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz